ที่สุดของศีลคือ?

คำว่าละอายเกรงกลัวต่อบาปเนี่ย..
มันไม่ได้เกี่ยวว่ากี่ข้อละ มันย่นย่อเข้ามาที่ เ ห ตุ คื อ ที่ ใ จ
แล้วเนื้อแท้ของศีลจริงๆคือ รั ก ษา ตั ว เ อ ง รักษาใจตัวเอง
.
ที่สุดของศีลคือ"ไ ม่ เ บี ย ด เ บี ย น ต น เ อ ง"
ไม่ใช่มีศีลแล้วเอาศีลไปเพ่งโทษคนอื่น
อันนั้นมันมีศีลแต่ปาก
เค้าพูดดีพูดถูกใจก็ไป พูดไม่ดีก็ไม่เอา เห็นมั้ย?
.
มันธรรมดามากๆ . . .
เพราะมันยังเป็นข้างนอก มันยังไม่เข้าถึงจิต
ความเป็นอธิศีลเกิดขึ้นไม่ได้หรอก
ต่อให้รักษาศีลเป็นพันข้อ มันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก
เ พ ร า ะ เ ร า เ อ า อั ต ต า ไ ป ทำ
.
เพราะศีล ข้อศีลจริงๆ
มันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมี ส ม า ธิ.. ควบคุม
มันจะมีประโยชน์อะไร
เรามีศีล แต่เราไม่เคยเห็น ค ว า ม คิ ด
ที่ไปเบียดเบียนคนอื่นเลย กูถือศีล กูดี กูดีกว่าคนอื่น กูรู้จักศีล อย่างงี้หรอ
.
ศีลจริงๆต้อง เ อ า ไ ว้ ดู ตั ว เ อ ง น ะ
ไม่ได้เอาไปวัดกับใคร อะไรที่ไม่ดี เราก็แก้ไข
มีความละอาย มีความเกรงกลัวต่อความผิด ไม่มีที่ลับที่แจ้ง
แล้วมันจะไปสั่นไหวกับอะไรละทีเนี้ย. . .
เนี่ย ธรรมมันก็อยู่ตรงนี้ มันเป็นอันเดียวกัน

.

บทสนทนาธรรม(บางช่วง)โดยแม่ชีเจิ้น
ณ วัดป่าบ่อน้ำพระอินทร์
(จากไลฟ์สดวันที่ 18/06/2566)
แม่บทของศีล คือ "หิริโอตัปปะ"
คือมีความละอายเกรงกลัวต่อบาป